Kwaliteitsmanagement: techniek, recht en communicatie
Al in mijn studietijd dacht ik in structuren. Ik leerde door te lezen en de stof in mijn hoofd, of op papier, in processen en een overall structuur te plaatsen. Details vond ik minder interessant, het grotere plaatje moest helder zijn, dan kwamen de details vanzelf. Dat ik scheikunde studeerde was min of meer toeval. In 2 mavo was al duidelijk dat ik een echte B was (en ben). De daadwerkelijk keuze voor een specifieke richting kwam pas veel later, nadat een stuk of 100 andere mogelijkheden om verschillende redenen waren afgevallen.
Na mijn studie scheikunde bleken er bitter weinig banen te zijn. Zowel in het algemeen als in het bijzonder voor chemici, zeker als ze niet de ambitie hadden om te gaan promoveren. Op een lab waar ik stage liep, wilde ik een keer praten over wat ik de avond ervoor op het journaal had gezien. Toen zag ik bij iedereen vraagtekens in zijn ogen en kwam ik tot de conclusie dat je voor onderzoek en promotie tot op een bepaalde hoogte oogkleppen op moest hebben. Ergens in de maanden na mijn afstuderen, werkend voor uitzendbureaus en bezig met de meest uiteenlopende dingen, was ik die kwijtgeraakt. Als ik ze ooit al had gehad.
Als techneut in een communicatie wereld
Een baan binnen mijn vakgebied bleef uit. Daarnaast merkte ik dat alle uitzend-, wervings- en selectie- en detacheringsbureaus waar ik aanklopte, eigenlijk niet goed met mij uit de voeten konden. Dat er binnen de scheikunde tientallen, niet uitwisselbare, specialisaties zijn, dat was lastig te begrijpen. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen en mijn eigen wervings- en selectiebureau te beginnen, speciaal voor chemici.
Het matchen van kandidaten (kwaliteiten en karakter) en bedrijven (cultuur en behoefte) ging me goed af. Ik had al snel honderden kandidaten in mijn eigen gebouwde database zitten, sprak veel van hen en leerde op die manier cv’s goed ‘lezen’. Waar het aan ontbrak was vacatures. Dat resulteerde in een zoektocht naar opdrachtgevers in een tijd dat het internet amper bestond. Keiharde en ijskoude verkooptechnieken lagen me niet en dit zorgde ervoor dat ik besloot om in dienst te gaan bij een bureau en me meer op de recruitment te gaan richten.
Na een aantal jaar in de wervings- & selectiewereld te hebben rondgelopen, begon er meer te knagen. Bezig zijn met mensen en zorgen dat ze op een plaats terechtkomen waar ze goed uit de verf zouden komen was ontzettend leuk en het gaf veel voldoening, maar het gemis van een technische component zorgde uiteindelijk dat ik op zoek ging naar een compleet andere functie. Die vond ik niet zozeer, ik rolde er als vanzelf in.
Er moest meer techniek in, daar zat de uitdaging
Je verzint het zelf niet: als chemicus een wervings- en selectiebureau beginnen en vervolgens, omdat je de technische component mist, het vergunningenproces gaan leiden op een groot rail-infra project. Het bleek een gouden greep. Techniek all-over-the-place, bezig zijn met het proces, en-passant de details oppikken en ook nog je mensenkennis in kunnen zetten bij het stakeholder management.
En misschien nog wel het allermooiste: het regelen van vergunningen bracht met zich mee dat ik een project van voor naar achter en terug kende en dat ik in de volle breedte met alle lagen medewerkers van het project te maken had. Ik had, in ieder geval voor nu, mijn plek gevonden.
Na twee grote infra-projecten, in dienst van een detacheringsbureau, had ik een visie op de manier waarop een bouwer het vergunningenmanagement kon inrichten. Bij Heijmans kreeg die visie bijval en ik stapte daar naar binnen met twee missies waarvan niemand durfde te schetsen hoe ze zouden eindigen.
De eerste was de organisatie helpen met alle vragen op het gebied van vergunningenmanagement. Dat heb ik geweten. Na twee weken had ik de eerste serie sollicitatiegesprekken, omdat duidelijk was dat er heel veel meer vragen waren dan dat ik alleen aankon. Dat sloot wel mooi aan bij de tweede missie: het neerzetten van een Afdeling Vergunningen. Een jaar nadat ik zelf was begonnen bij Heijmans, was de Afdeling Vergunningen zes man/vrouw sterk.
Toen de afdeling in een stabiele fase kwam en er ook een ‘vaste’ flexibele schil was, werd het tijd voor de volgende stap. Naast het team van vergunningen, kreeg ik de leiding over nog vijf specialistische adviesteams.
Kwaliteit moet je voor je laten werken!
Met mijn afdeling van zo’n 40-45 adviseurs was de uitdaging om ze allemaal zo ver te krijgen dat ze gingen denken in termen van ‘beste voor het project’. Een groot deel van mijn nieuwe afdeling had een achtergrond van zelfstandig werken voor externe opdrachtgevers. Niet je kennis en kunde in dienst stellen van de projecten van een bouwer. Mensen op een andere manier leren denken kost tijd en aandacht, maar wat kreeg ik er een energie van. Verandermanagement pur sang. Toen die stappen voor het grootste deel genomen waren, was de volgende uitdaging ervoor te zorgen dat de verschillende adviesprocessen niet alleen opgeschreven werden, maar ook dat ze aan gingen sluiten bij de verschillende ontwerpafdelingen. Zo werd duidelijk dat je elkaar steeds nodig hebt, niet alleen in de realisatiefase, maar vooral eerder, in het ontwerpproces.
De hang naar proces- en kwaliteitsmanagement kreeg nog meer vorm toen ik overstapte naar de functie van manager Kwaliteit en Veiligheid. Het veiligheidsbeleid vormgeven en uitvoeren ging vooral over verandering van gedrag. Samen met mijn collega-managers van de andere bedrijfsonderdelen trokken we eerst het beleid op één lijn en namen we daarna stappen om dit verder door te trekken.
Als verantwoordelijke voor alle kwaliteitscertificaten kreeg ik te maken met een verandering van het ICT-systeem. Een grote systeemverandering die niet veel impact had op werkwijzes, maar wel op de ondergrond.
Na dit een paar jaar te hebben gedaan, kwam er een moment dat de structuur binnen het bedrijf veranderde. Tijdens de verschillende gesprekken over deze verandering begon ik na te denken over de volgende stap in mijn loopbaan. Na veel wikken en wegen besloot ik om, weer, een eigen adviesbureau te starten. Het idee in 2016 was een combinatie te maken van kwaliteitsmanagement en kwaliteiten van mensen.
Scherpe visie en innovatie gaan hand in hand als het om succes gaat
Drie jaar en de nodige opdrachten verder kom ik tot de conclusie: Kwaliteitsmanagement is mijn ding, kwaliteiten van mensen herken ik en weet ik in te zetten. Ik heb daarin alleen nog geen vorm gevonden die past bij mijn rol als zelfstandig adviseur. Vergunningenmanagement is een vaardigheid die ik heb en waar veel vraag naar is. Tegenwoordig doe ik opdrachten die vallen binnen de scope van kwaliteitsmanagement, vergunningenmanagement of een combinatie daarvan. Ik ben blij dat ik de stap gezet heb naar mijn eigen bureau, waarbij mijn eigen kwaliteiten ook steeds scherper worden.
Wat de toekomst brengt is niet te voorspellen, maar ik heb gemerkt dat ik een ontzettende drang heb om mezelf te blijven ontwikkelen. Met alles wat ik tot nu toe gedaan heb, is er altijd maar één echte drijfveer geweest: Het kan beter, met de randvoorwaarde dat het praktisch is. Als zaken niet praktisch zijn, gaan mensen er niet mee aan de slag.
Ik ben aanhanger van de evolutietheorie, survival of the fittest. Dat betekent dat je je blijft aanpassen aan je omgeving, altijd op zoek naar de beste match. Dat houdt niet in dat stilstand achteruitgang is, maar wel dat er altijd stappen te maken zijn naar het beste evenwicht.
Informatie en contact
Neem contact met ons op voor meer informatie over onze dienstverlening.